Dopełnienie bliższe (complemento directo) odpowiada najczęściej naszemu biernikowi w zdaniach twierdzących oraz dopełniaczowi, w przeczących. Na przykład:
Bebo agua – Piję wodę (kogo? co? – biernik)
No bebo agua – Nie piję wody (kogo? czego? – dopełniacz)
W języku hiszpańskim, w przeciwieństwie do języka polskiego, nie ma deklinacji, co sprawia, że nauka jest dużo prostsza.
Zobaczmy więcej przykładów:
Vemos la tele – Oglądamy telewizję
Leo el periódico – Czytam gazetę
Sprawa wygląda trochę inaczej, gdy odnosimy się do osób, gdyż wtedy nasze dopełnienie bliższe będzie poprzedzone przyimkiem a. Na przykład:
Escuchamos al profesor – Słuchamy nauczyciela
Veo a la chica – Widzę dziewczynę
Pominięcie przyimka a w powyższych zdaniach byłoby błędem, czyli ich forma:
Escuchamos el profesor oraz
Veo la chica
byłaby niepoprawna.
Uwaga:
Zasada nie dotyczy czasownika tener, po którym z reguły przyimek a nie występuje. Na przykład: Tengo dos hermanos.
Podobna zasada obowiązuje, gdy odnosimy się do udomowionych zwierząt, na przykład:
Pasear al perro – Wyprowadzać psa na spacer
Acariciar al gato – Głaskać kota.
Ale:
Veo una vaca – Widzę krowę
Jeśli dopełnienie bliższe pojawia się w naszej wypowiedzi po raz kolejny lub jest nam znane z kontekstu, możemy je zastąpić zaimkiem. Na przykład:
Busco un libro –> Lo busco
(Szukam książki) –> (Szukam jej)
Amo a Ana –> La amo
(Kocham Anę) –> (Kocham ją)
Poniżej przedstawiamy resztę form zaimków w dopełnieniu bliższym:
Complemento directo
(yo) me (mnie)
(tú) te (ciebie)
(él/ella/usted) lo/la (jego/ją)
(nosotros/as) nos (nas)
(vosotros/as) os (was)
(ellos/ellas/ustedes) los/las (ich/je)
Na koniec parę przykladów:
Tengo un libro interesante, lo leo todos los días
Me gustan estos pantalones, los compro
– ¿Tienes el último disco de Enrique Iglesias?
– Sí, aquí lo tengo
– Carlos, últimamente no te veo en el trabajo
– No me ves porque ya no trabajo en esta empresa.